Oczami Charta: Mistrzostwa Polski w Kartingu Halowym PIKC 2019

🏎🇵🇱Gdy emocje już opadną…🇵🇱🏎 Moje najważniejsze spostrzeżenia, podsumowanie, rada dla wszystkich (również dla mnie) oraz moje wyniki – na końcu artykułu.

Szczerze, to ciężko było opisywać zawody na szczecińskim torze Silver w trakcie ich trwania, czy też zaraz po ich zakończeniu, gdyż przez cały weekend, minuta po minucie, godzina po godzinie, cały czas coś się działo. Emocje sięgały zenitu już od pierwszego wyścigu, a każdy kto widział wyścig finałowy pewnie do dziś ma wysokie tętno – po prostu coś NIEBYWAŁEGO! Były to zawody, które na długo zostaną nie tylko w mojej pamięci. Szczerze mówiąc – z tych emocji nie wiem od czego zacząć, a na czym skończyć, aby właściwie i czytelnie dla wszystkich opisać całe zawody.

Na pewno trzeba pogratulować Silver Hotel & Gokart Center za niesamowite miejsce stworzone typowo dla nas – pasjonatów kartingu halowego, dla organizatorów – Remigiusza Drzazgi i Bartosza Malutko oczywiście z całym Zespołem, Sędziom, wszystkim zawodnikom jak i kibicom! Oglądając i biorąc udział w takich zawodach rozgrywanych w naszym kraju mogę MOIM tylko zdaniem powiedzieć, że pewnie prędzej niż później, ale napewno będziemy ponownie jako Polska gospodarzami Mistrzostw Świata w Kartingu Halowym (KWC).

W sobotni poranek mogliśmy podziwiać umiejętności zawodników w jeździe na mokrej nawierzchni. Odcinek toru w Szczecinie poprowadzony na zewnątrz hali „dzięki” pogodzie był cały mokry, a wjazd na halę można było porównać do jazdy po lodowisku. W takich warunkach nie było trudno o niewielki błąd, który mógł skutkować stratą czasu lub kilku pozycji na starcie szczególnie biorąc pod uwagę, że kwalifikacje to tylko jedno okrążenie pomiarowe. Z wyścigu na wyścig warunki poprawiały się i już około południa ścigaliśmy się na praktycznie suchym torze. Piękna walka, wspaniałe manewry wyprzedzania, umiejętna jazda nitką obronną, najróżniejsze taktyki na wyścigi – to wszystko obserwowaliśmy do późnego wieczora – szczerze mówiąc nawet nie wiem kiedy ten dzień tak szybko się skończył. Niedziela to kolejny i ostatni już dzień rywalizacji. Napięcie rosło z okrążenia na okrążenie, z wyścigu na wyścig. Każdy już patrzył na tabelę wyników i nie chciał popełnić choćby najmniejszego błędu. Jednakże natura ludzka jest inna – człowiek w stresie zaczyna popełniać błędy. W tym momencie przydaje się doświadczenie i lata spędzone za kierownicą. Ten kto potrafił utrzymać nerwy na wodzy popełnił mniej błędów co prowadziło do lepszych wyników końcowych. Każdy z zawodników miał swój cel, każdy o coś walczył, każdy chciał wygrywać – jednakże na tak wysokim poziomie, przy prawie 180-ciu kierowcach, nie zawsze „chcieć oznacza móc”.

Nadszedł długo wyczekiwany moment i zakończyła się seria wyścigów eliminacyjnych – przyszedł czas na półfinały i finały. Patrząc dookoła siebie widziałem wszystko: zaczynając od smutku, rozczarowania i łez, przez uśmiech, zadowolenie i prawdziwą euforię, aż po stoicki spokój i brak jakichkolwiek emocji. Cześć zawodników od tej chwili skupić się już tylko mogła na oklaskiwaniu i kibicowaniu innym – każdy miał swojego faworyta – ale wszyscy wspólnie mieli prawdziwą ucztę mogąc oglądać najlepszych 48 zawodników przydzielonych do trzech półfinałów i niesamowicie zaciętą walkę w finałach mini i junior. Nie będę Was zanudzał przebiegiem każdego z wyścigów i wcześniejszych kwalifikacji – to wszystko możecie obejrzeć tutaj. Musicie jednak wiedzieć, że najbardziej ze wszystkich zawodników w półfinałach zaryzykował (i stracił na tym) zwycięzca PIKC 2018, 2017, 2016 niemiecki kierowca Sebastian Papke. Po nieudanych kwalifikacjach do półfinału (walka w parach o pozycję na starcie i możliwość wyboru gokarta) Sebastian wystartował z 4 pozycji. Chcąc oczywiście walczyć o zwycięstwo w tym półfinale, a w konsekwencji o podium PIKC, szybko zjechał na pit stop i… Do tego momentu wszystko zrobił dobrze, jedynie zaryzykował na wyjeździe, aby zyskać na czasie i niestety nie wyszło – pit-stop spalony i trzeba było go poprawić, a w takiej stawce zawodników musiało skończyć się to ostatnią pozycją w półfinale czyli 16 miejscem. Po podliczeniu wszystkich punktów z dwóch dni walki na torze wyłoniono najlepszą 16-tkę kierowców, która zapewniła sobie awans do finału głównego a w niej trzech Polaków- Michał Grzyb, Jakub Kłęk oraz Wojciech Grzyb. W tym miejscu chciałbym dodać, iż patrząc na klasyfikację generalną kolejne miejsca, czyli 17, 18, 19, 20 i 21 zajęli Polscy kierowcy, więc poziom kartingu w Polsce jest naprawdę wysoki. Wracając do rozgrywki finałowej okazało się, że Sebastian Papke pomimo spalonego pit-stopu w półfinale i ostatniej pozycji zgromadził na swoim koncie wystarczającą liczbę punktów i z pozycji 16 („rzutem na taśmę”) awansował do finału.